#Delegowanie cudzoziemców do pracy w UE
Podstawa prawna: Delegowanie pracowników w ramach świadczenie usług na terenie Unii Europejskiej określone jest w Dyrektywie 96/71 WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 roku (wersja ENG,PL, inne wersje językowe) wraz z późniejszą dyrektywą PE i Rady 2014/67/UE (wersja ENG, PL, inne wersje językowe) z dnia 15 maja 2014 roku w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE oraz Dyrektywa 2018/957 z dnia 28 czerwca 2018 roku zmieniająca dyrektywę 96/71 WE (wersja ENG, PL, inne wersje językowe).
Wspomniane wyżej dyrektywy są bezpośrednio powiązane ze swoboda świadczenia usług w ramach Unii Europejskiej. Ta jest uważana za jedną z podstawowych wolności tworzących fundamenty jednolitego rynku. Zgodnie z art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dziennik Urzędowy UE z 26.10.2012, C 326/49) ograniczenia w swobodnym świadczeniu usług wewnątrz Unii zakazane są w odniesieniu do obywateli państw członkowskich Unii mających swoje przedsiębiorstwo w państwie członkowskim innym niż państwo odbiorcy świadczenia. Swoboda świadczenia usług ma charakter zarówno czynny (swoboda świadczenia usług), jak i bierny (swoboda w korzystaniu z usług).
Nakładanie ograniczeń w świadczeniu usługi ze strony Państw członkowskich byłoby złamaniem fundamentalnego aktu prawnego Unii Europejskiej jakim jest Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Delegowanie obywateli Państw trzecich następuję z terytorium Państwa członkowskiego, oraz przez podmiot gospodarczy zarejestrowany na terytorium tego państwa gdzie są oni zatrudnieni legalnie. Stąd nie mówimy w takim przypadku o świadczeniu usługi przez osoby z państw trzecich, gdyż firmą świadczącą usługi jest podmiot zarejestrowany na terytorium UE i jest obywatelem państwa członkowskiego. Ma on zatem prawo zatrudniać obywateli państw trzecich w swojej firmie za pośrednictwem których może wykonywać usługi na terytorium innego państwa członkowskiego Nie mają zatem zastosowania ograniczenia zawarte w tejże dyrektywnie pkt (20).
Art 3 Dyrektywy określa, że pracownikowi delegowanemu należy zapewnić następujące warunki zatrudnienia w kraju do którego będzie oddelegowany pod warunkiem, że są one dla niego korzystniejsze:
Nasza firma w pełni spełnia warunki określone w dyrektywach UE dotyczących delegowania pracowników. Nasze usługi są w pełni legalne a tym samym bezpieczne dla naszych kontrahentów i pracowników.
Temat delegowania obywateli państw trzecich (spoza UE) przez inne Państwo członkowskie był przedmiotem sporów przed TSUE. Wyrok z dnia 09.08.1994 w sprawie C-43/93 Vander Elst (wersja językowa ENG, inne wersje językowe) w sprawie C–43/93 Vander Elst rozpoznawany był przypadek Raymonda Vander Elsta, obywatela Belgii, który w zakresie swojej działalności gospodarczej wysłał pracowników pochodzących z Maroka, zatrudnionych legalnie w Belgii, do Francji w celu przeprowadzenia robót rozbiórkowych. Władze francuskie nałożyły za to na niego wysoką grzywnę. Belgijski obywatel odwołał się do francuskiego sądu administracyjnego.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości odpowiedział na pytanie prejudycjalne sądu francuskiego zadane w postępowaniu odwoławczym. Uznał, że państwa członkowskie Unii Europejskiej nie mogą wprowadzać dodatkowych ograniczeń. Wymienił m.in. wymaganie zezwoleń na pracę dotyczących pracowników będących obywatelami państw trzecich. Ale też legalnie zatrudnionych w państwie Unii Europejskiej, wysyłanych do innego kraju Unii Europejskiej.
Wyrok ETS znalazł odzwierciedlenie w ustawodawstwie państw członkowskich, w tym Niemiec. Wprowadziły one dla takich pracowników specjalny rodzaj wizy – wizę Vander Elst. Polskie przedsiębiorstwa mogą na podstawie tej wizy delegować pracowników. Musza oni być obywatelami państw trzecich do Niemiec, w celu ograniczonego w czasie świadczenia usług w Niemczech.
Wiza Vander Elst umożliwia świadczenie usług w innym kraju UE bez konieczności posiadania zezwolenia na pracę. Nie wymaga też innych pozwoleń dotyczących prawnych aspektów zatrudnienia. Do jej wydania konieczne jest jednak, aby pracownika łączyła z polskim pracodawcą umowa o pracę. Istotne jest również, że takiej umowy nie można zawrzeć jedynie w celu wysłania pracownika do Niemiec.
Cudzoziemcy zatrudnieni u nas na podstawie powyższego schematu mogą legalnie wykonywać pracę. Wszystko odbywa się na zasadzie delegowania pod warunkiem spełnienia określonych w prawie warunków. Legalność pracy jest jednak czymś zupełnie innym aniżeli legalnością pobytu w innym kraju członkowskim i wymaga również wyjaśnienia.
Zatrudniony u nas personel posiada wizy robocze typu D. Posiada też zezwolenia na pobyt czasowy w Polsce lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE. Takie pozwolenia dają możliwość do przebywania na terytorium innego kraju członk. nie dłużej niż 3 m-ce w ciągu 6 m-cy. Nasze usług możemy świadczyć przez nieograniczony czas. Ma ograniczony czas co do świadczenia usługi przez konkretne osoby w naszym zespole.
Mam nadzieje, że powyższe informację pozwolą Państwu bez obaw podjąć współpracę z naszą firmą. Zachęcamy również do weryfikacji przedstawionych wyżej danych w konsulacie Państwa kraju w Polsce. Możecie przedstawić im model proponowanej przez nas współpracy. Dzięki temu otrzymacie Państwo odpowiedź potwierdzająca podstawę prawną oferowanej usługi.
Jeżeli przepisy lokalne stanowią o konieczności rejestracji pracownika oddelegowanego w lokalnych instytucjach łącznikowych, wtedy nasza firma dokonuje takich czynności. Wszelkie czynności wykonujemy na podstawie instrukcji udzielonych przez konsulaty krajów. Chodzi o kraje, do których oddelegowujemy personel, stąd mamy pewność o prawidłowościach naszych działań.
Zapraszamy do współpracy i skorzystania z usług naszego wykwalifikowanego personelu.
Michał Solecki
autor artykułu: ,,Delegowanie obywateli Ukrainy do Niemiec i innych krajów UE”
Natalia Poprawa – [email protected]
