Dodatek za godziny nocne w 2024 r.

Na jaki dodatek za godziny nocne w 2024 r. może liczyć pracownik wykonujący pracę poza standardowymi godzinami? Wysokość dodatku za pracę w godzinach nocnych uzależniona jest od kilku kwestii. Niemniej jednak prawo pracy wskazuje minimalną wysokość takiego dodatku.

Prawo pracy a praca w godzinach nocnych

Ustawodawca unormował, kiedy wypadają godziny nocne w pracy. Zgodnie z art.1517 §1 Kodeksu pracy, „pora nocna obejmuje 8 godzin między godzinami 21.00 a 7.00”. Oznacza to, że praca nocna jest elastyczna i każdy przedsiębiorca samodzielnie ustala, w jakich godzinach przypada ona w jego firmie. Przykładowo w firmie A będzie ona trwała od godziny 21 do 5, a w przedsiębiorstwie B od godziny 23 do 7. Warto dodać, że poszczególni pracownicy lub grupy zawodowe mogą mieć w ramach jednej firmy różne zakresy pory nocnej. O ile przypadają pomiędzy godzinami wskazanymi w Kodeksie pracy.

Poza tym, właściciele firm powinni pamiętać, że spoczywa na nich obowiązek ustalenia zakresu godzin pory nocnej w formie pisemnej. Dotyczy to tych przedsiębiorców, którzy zatrudniają pracowników w godzinach nocnych. Gdzie takie postanowienia powinien zamieścić? Zgodnie z prawem pracy, właściciel firmy powinien zamieścić takie postanowienia w umowie o pracę, regulaminie pracy albo w układzie zbiorowym pracy lub obwieszczeniu.

Kiedy należy się dodatek za pracę w godzinach nocnych

Co do zasady, przedsiębiorca zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dodatek za pracę, jeśli świadczył ją w godzinach nocnych. Czyli, jeśli zatrudniony będzie wykonywał obowiązki służbowe w godzinach określonych w umowie o pracę, regulaminie pracy lub układzie zbiorowym pracy albo obwieszczeniu, jako pora nocna, powinien otrzymać dodatek za pracę w godzinach nocnych. Co z pracownikami, którzy pracują kilka godzin w porze nocnej, a kilka w ciągu dnia? Zgodnie z art. 1517 §2 Kodeksu pracy, „pracownik, którego rozkład czasu pracy obejmuje w każdej dobie co najmniej 3 godziny pracy w porze nocnej lub którego co najmniej 1/4 czasu pracy w okresie rozliczeniowym przypada na porę nocną, jest pracującym w nocy”.

Jaki dodatek za godziny nocne obowiązuje w 2024 r.

Prawo pracy normuje, jaki dodatek za pracę w godzinach nocnych otrzyma pracownik. Zgodnie z art. 1518 §1 Kodeksu pracy, „pracownikowi wykonującemu pracę w porze nocnej przysługuje dodatek do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w porze nocnej w wysokości 20% stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów”. Co oznacza, że wysokość dodatku za godziny nocne zmienia się każdego roku wraz ze zmianą minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Należy zwrócić uwagę, że nieco inne warunki wypłacania wynagrodzenia za pracę w godzinach nocnych obowiązują pracowników wykonujących obowiązki zawodowe stale poza zakładem pracy w porze nocnej. Zgodnie z art. 1518 §2 Kodeksu pracy, „w stosunku do pracowników wykonujących pracę w porze nocnej stale poza zakładem pracy dodatek, o którym mowa w § 1, może być zastąpiony ryczałtem, którego wysokość odpowiada przewidywanemu wymiarowi pracy w porze nocnej”.

Dodatek za godziny nocne – jak obliczyć

Stawki minimalne za godziny nocne w 2024 r. obliczane są według wzoru: 4242 zł / 168h x 20%. Oczywiście przy założeniu, że liczba godzin pracy wynosi w danym miesiącu 168. Warto wspomnieć, że są to najniższe przewidziane prawem stawki za pracę w godzinach nocnych. Oznacza to, że przedsiębiorca może ustalić inne, oczywiście wyższe stawki dodatku za godziny nocne.

Dodatek za godziny nocne 2024 – tabela

Wysokość dodatku za godziny nocne w 2024 r. obrazuje poniższa tabela.

Liczba godzin pracy w miesiącuWzórDodatek
(brutto za 1 godzinę)
Styczeń1684242 zł / 168h x 20%5,05 zł
Luty1684242 zł / 168h x 20%5,05 zł
Marzec1684242 zł / 168h x 20%5,05 zł
Kwiecień1684242 zł / 168h x 20%5,05 zł
Maj1604242 zł / 160h x 20%5,30 zł
Czerwiec1604242 zł / 160h x 20%5,30 zł
Lipiec1844300 zł / 184h x 20%4,67 zł
Sierpień1684300 zł / 168h x 20%5,12 zł
Wrzesień1684300 zł / 168h x 20%5,12 zł
Październik1844300 zł / 184 h x 20%4,67 zł
Listopad1524300 zł / 152h x 20%5,66 zł
Grudzień1604300 zł / 160h x 20%5,38 zł

 

Kto nie może pracować w nocy

Zgodnie z prawem pracy, nie każdy może pracować w godzinach nocnych. Ustawodawca wskazał w przepisach grupy pracowników, co do których jest zakaz pracy w porze nocnej. Wymienił wśród nich:

  • kobiety w ciąży,
  • młodocianych,
  • niepełnosprawni,

rodzice i opiekujący się dziećmi do lat 8.

Kobiety w ciąży mają zakaz pracy w porze nocnej            

Pracownice w ciąży mają zakaz pracy w porze nocnej. Oznacza to, że pracodawca nie może im nakazać wykonywania obowiązków służbowych w godzinach określonych, jako pora nocna. Przy czym zakaz ten obowiązuje od dnia przedstawienia pracodawcy zaświadczenia o ciąży. Zgodnie z prawem, przedsiębiorca po otrzymaniu zaświadczenia, musi zapewnić ciężarnej pracownicy inny rozkład czasu pracy. Czyli taki, w którym nie będzie musiała pracować w porze nocnej. Co w sytuacji, kiedy taka zmiana jest niemożliwa? W takim przypadku pracodawca zobowiązany jest przenieść ją na inne stanowisko.

Rodzice i opiekunowie dzieci do lat 8

Dodatek za godziny nocne nie przysługuje również rodzicom i opiekunom dzieci do lat 8, gdyż prawo zakazuje ich zatrudnienia w porze nocnej. Zakaz wprowadziła tzw. dyrektywa work-life-balance, która zabrania zatrudniania takich pracowników w godzinach nocnych. Od tej zasady prawo pracy przewidziało wyjątek. Rodzice i opiekunowie dzieci do lat 8 mogą pracować w porze nocnej, jeśli wyrażą na to zgodę.

Osoby z niepełnosprawnościami a dodatek za godziny nocne

Co do zasady istnieje zakaz zatrudniania osób z niepełnosprawnościami w porze nocnej, a więc nie przysługuje im dodatek za godziny nocne w 2024 r. Od tej zasady prawo przewidziało wyjątki. Zgodnie z przepisami osoba z niepełnosprawnościami może pracować w godzinach nocnych, jeśli lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne wyrazi na to zgodę. A jeśli nie ma takiego lekarza – lekarz sprawujący opiekę nad nim.

Pora nocna u pracowników młodocianych

Młodociani należą do grupy pracowniczej, która ma zakaz pracy w porze nocnej. Jednak nieco inne przepisy normują ich pracę w godzinach nocnych. Zatem wskazanie przez ustawodawcę zakresu pory nocnej dla młodocianych miało na celu wskazanie godzin, w których nie mogą oni świadczyć pracy.

Młodociani, a więc zatrudnieni pomiędzy 15 i 18 rokiem życia, mają ustalone sztywne godziny pory nocnej. Podobnie, jak w przypadku pozostałych pracowników, pora nocna trwa 8 godzin, ale zgodnie z prawem trwa ona od godziny 22 do 6. Oznacza to, że w przedsiębiorca nie może wybrać pracownikom pomiędzy 15 i 18 rokiem życia dowolnych 8 godzin z zakresu wskazanego w art.1517 §1 Kodeksu pracy.

Jeszcze bardziej restrykcyjne przepisy obejmują właścicieli firm zatrudniających osoby, które nie ukończyły 15 roku życia. W ich przypadku, zgodnie z prawem, pora nocna trwa 10 godzin – zaczyna się o godzinie 20 i kończy o 6 rano.

Rozwiązanie umowy o pracę – co warto o nim wiedzieć

Strony stosunku pracy zawsze mogą zdecydować się na rozwiązanie umowy o pracę. Dotyczy to każdego rodzaju umowy i nie ma znaczenia przy tym staż pracy. W zależności od okoliczności, umowę o pracę można rozwiązać z zachowaniem okresu lub bez. Oprócz tego umowa może ulec rozwiązaniu po upływie czasu, na który została nawiązana lub w drodze porozumienia stron. Co warto wiedzieć o poszczególnych sposobach rozwiązywania stosunku pracy, żeby nie narobić sobie problemów?

Jakie są możliwe sposoby rozwiązania stosunku pracy

Podpisanie umowy o pracę – nawet bezterminowej, nie oznacza, że podwładny ma pewność trwałości zatrudnienia. Prawo przewiduje różne sposoby rozwiązania stosunku pracy. Zgodnie z art. 30 Kodeksu pracy, umowa o pracę może być rozwiązana:

  • na mocy porozumienia stron,
  • przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem),
  • przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia),
  • z upływem czasu, na który była zawarta.

Co oznacza, że zarówno pracodawca, jak i jego podwładny, może rozwiązać stosunek pracy zarówno w drodze porozumienia stron, jak i rozwiązać umowę za wypowiedzeniem lub w określonych sytuacjach, bez wypowiedzenia.

Rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia

Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem bez względu na jej rodzaj. To znaczy, że może wypowiedzieć podwładnemu zarówno umowę na okres próbny, jak i umowę na czas określony i nieokreślony. Jeśli planuje to zrobić, wystarczy, że złoży pracownikowi pisemne oświadczenie woli o określonej treści. Przy czym, jeśli u właściciela firmy funkcjonuje organizacja związkowa, ma on obowiązek przeprowadzenia konsultacji przed rozwiązaniem umowy o pracę z podwładnym.

Dodatkowo, w przypadku umów o pracę na czas określony i nieokreślony, przedsiębiorca musi wskazać w ich treści powód rozwiązania umowy.

Powody, przez które nie można rozwiązać stosunku pracy

Zgodnie z prawem, właściciel firmy nie może rozwiązać stosunku pracy z podwładnym z powodu wystąpienia przez niego z wnioskiem o zmianę rodzaju umowy lub wymiaru czasu pracy. A także wtedy, gdy zatrudniony zwróci się do niego z wnioskiem o zmianę umowy na umowę na czas nieokreślony lub o bardziej bezpieczne warunki pracy. Poza tym, przedsiębiorca nie może wypowiedzieć pracownikowi umowy z powodu dochodzenia przez niego podania informacji o zmianie adresu siedziby lub adresu zamieszkania właściciela firmy. Zakaz ten obejmuje również taką przyczynę, jak pozostawanie w stosunku pracy lub zbliżonym z innym pracodawcą. Właściciel firmy nie może rozwiązać umowy z podwładnym z powodu dochodzenia przez niego podania informacji, które pracodawca ma obowiązek przekazać w terminie 7 lub 30 dni od dnia dopuszczenia pracownika do pracy. A także z powodu dochodzenia przez niego podania informacji o zmienionych warunkach zatrudnienia, o objęciu pracownika układem zbiorowym pracy lub innym porozumieniem zbiorowym.

Pozostałe powody, przez które nie można rozwiązać umowy

Poza tym, przedsiębiorca nie może zwolnić pracownika, bo ten skorzystał ze szkolenia na koszt pracodawcy i w godzinach pracy, jeśli ma on do nich prawo na podstawie postanowień układu zbiorowego pracy, innego porozumienia zbiorowego, regulaminu, przepisów prawa lub umowy o pracę. Ponadto, zgodnie z prawem, przedsiębiorca nie może wypowiedzieć umowy „przez dochodzenie przez niego podania informacji w przypadku wyjazdu pracownika do pracy lub w celu wykonania zadania służbowego poza granicami kraju na okres przekraczający 4 kolejne tygodnie, takich jak:

  • państwo lub państwa, w których praca lub zadanie służbowe mają być wykonywane
  • przewidywany czas trwania tej pracy lub zadania służbowego
  • walucie, w której będzie wypłacane wynagrodzenie w tym czasie
  • świadczenia pieniężne lub rzeczowe, które mogą być wypłacane w tym czasie
  • zapewnienie lub brak zapewnienia powrotu pracownika do kraju
  • warunki powrotu pracownika do kraju” (www.biznes.gov.pl).

 Prawo a rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia

Pracodawcy mogą również rozwiązać z podwładnymi umowę o pracę bez wypowiedzenia. W tym celu wystarczy wręczyć pracownikowi oświadczenie woli, które musi zawierać przyczynę rozwiązania umowy. Warto podkreślić, że przedsiębiorca może rozwiązać w ten sposób umowę wyłącznie w określonych sytuacjach. Co ważne, nie muszą one wynikać z winy pracownika. Zgodnie z prawem, przedsiębiorca może zwolnić podwładnego bez wypowiedzenia jedynie w trzech sytuacjach. Po pierwsze, gdy pracownik dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Przykładowo z powodu wykonywania obowiązków służbowych pod wpływem środków odurzających. Po drugie, właściciel firmy może rozwiązać z podwładnym umowę w tym trybie, gdy ten popełnił w czasie trwania umowy o pracę przestępstwo, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku. A po trzecie, gdy podwładny utracił ze swojej winy uprawnienia, które są konieczne do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Istotne jest, że przedsiębiorca może zwolnić pracownika również wtedy, gdy nieobecność podwładnego w pracy jest zbyt długa lub uporczywa.

 Ograniczenia rozwiązania umowy bez wypowiedzenia

Pracodawca nie może rozwiązać z podwładnym umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu otrzymania od niego wniosku o zmianę rodzaju umowy lub wymiaru czasu pracy, a także wtedy, gdy wniosek dotyczy zmiany umowy na umowę na czas nieokreślony lub wniosek dotyczy zmiany warunków pracy na bardziej bezpieczne. Poza tym, właściciel firmy nie może rozwiązać z podwładnym umowy w tym trybie, ponieważ ten pozostaje w stosunku pracy lub innym zbliżonym z innym pracodawcą. Przedsiębiorcy nie mogą rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu dochodzenia przez podwładnego podania informacji, których przedstawienia pracodawca ma obowiązek w terminie 7 lub 30 dni od dnia dopuszczenia pracownika do pracy. Ponadto, wśród powodów, przez które nie można rozwiązać z podwładnym umowy w tym trybie, wymienić należy dochodzenie przez niego podania informacji o zmianie adresu siedziby lub zamieszkania pracodawcy, informacji o zmienionych warunkach zatrudnienia, o objęciu pracownika układem zbiorowym pracy lub innym porozumieniem zbiorowym.

Pozostałe ograniczenia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia

Poza tym, pracodawca nie może zwolnić podwładnego dlatego, że ten dochodzi od niego podania informacji w przypadku wyjazdu pracownika do pracy lub w celu wykonania zadania służbowego poza granicami kraju na okres przekraczający 4 kolejne tygodnie, takich jak:

  • państwo lub państwa, w których praca lub zadanie służbowe mają być wykonywane,
  • przewidywany czas trwania tej pracy lub zadania służbowego,
  • walucie, w której będzie wypłacane wynagrodzenie w tym czasie,
  • świadczenia pieniężne lub rzeczowe, które mogą być wypłacane w tym czasie,
  • zapewnienie lub brak zapewnienia powrotu pracownika do kraju,
  • warunki powrotu pracownika do kraju (www.biznes.gov.pl).

Kolejnym powodem, który nie może być przyczyną rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia jest skorzystanie przez pracownika ze szkolenia na koszt pracodawcy i w godzinach pracy w przypadku, gdy pracownik ma do nich prawo na podstawie postanowień układu zbiorowego pracy, innego porozumienia zbiorowego, regulaminu, przepisów prawa lub umowy o pracę.

 Rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika z zachowaniem okresu wypowiedzenia

Stosunek pracy może rozwiązać również podwładny. Zgodnie z prawem bez względu na to, na jaki okres czasu podpisana została umowa o pracę, zatrudniony może rozwiązać ją za wypowiedzeniem. Może to zrobić w każdym momencie jej trwania. Co warto wiedzieć o rozwiązaniu umowy o pracę przez pracownika z zachowaniem okresu wypowiedzenia? Po pierwsze, podwładny, który chce rozwiązać stosunek pracy, musi złożyć swojemu szefowi oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy za wypowiedzeniem. Musi mieć ono formę pisemną. Istotne jest, że nie musi wręczać wypowiedzenia osobiście. Równie dobrze może to zrobić wysyłając dokument drogą pocztową na adres przedsiębiorcy. Pracodawca ma obowiązek przechowywać oświadczenie pracownika o chęci rozwiązania umowy w aktach osobowych pracownika, również po ustaniu zatrudnienia. Jednak przez okres wskazany w przepisach. Co ciekawe, w przeciwieństwie do pracodawcy, podwładny nie musi ujawniać powodu, dla którego wypowiada umowę.

 Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę przez pracownika bez okresu wypowiedzenia

Warto wiedzieć, że pracownik może w określonych prawem sytuacjach rozwiązać umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Czyli w tzw. trybie natychmiastowym. Stosunek pracy rozwiązuje się w takim przypadku z chwilą wręczenia oświadczenia przedsiębiorcy. Pracownik może wręczyć szefowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia bez względu na rodzaj umowy o pracę i staż pracy. Z punktu widzenia ważności takiego oświadczenia, znaczenie mają tylko okoliczności uzasadniające rozwiązanie umowy w takim trybie. Co do zasady podwładny może rozwiązać stosunek pracy bez okresu wypowiedzenia wyłącznie w dwóch sytuacjach. Pierwsza – gdy zgodnie z orzeczeniem lekarskim, wykonywana praca ma szkodliwy wpływ na zdrowie zatrudnionego. Druga – gdy przedsiębiorca dopuścił się wobec pracownika ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków.

Ciężkie naruszenia podstawowych obowiązków a rozwiązanie umowy

Przepisy prawa pracy nie zawierają katalogu ciężkich naruszeń podstawowych obowiązków pracodawcy. Oznacza to, że o tym, czy dane naruszenie obowiązków jest ciężkie, decyduje organ wydający rozstrzygnięcie w danej sprawie. W orzecznictwie sądowym utrwalił się jeden pewien pogląd, zgodnie z którym tej skali naruszeniem obowiązków będzie między innymi uporczywe ośmieszanie lub poniżanie podwładnego ze względu na jego orientację seksualną lub pochodzenie etniczne. Również prześladowanie pracownika ze względu na jego poglądy polityczne, czy wyznanie, traktuje się jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracodawcy. Kolejnym przykładem takich naruszeń będzie naruszenie dóbr osobistych pracownika i bezzasadne przypisanie mu przestępstwa. Oczywistym jest, że całkowite zaprzestanie wypłaty wynagrodzenie, a nawet nieterminowe lub w zaniżonej wysokości jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracodawcy. Kolejnym przykładem może być złośliwa odmowa udzielenia urlopu wypoczynkowego w ustawowym terminie i zmuszenie pracownicy w ciąży do wykonywania obowiązków służbowych w porze nocnej lub godzinach nadliczbowych.

 Rozwiązanie umowy z upływem czasu, na który była zawarta

Umowa o pracę rozwiązuje się również z upływem czasu, na który strony stosunku pracy ją zawarły. Zatem z upływem czasu rozwiązują się wyłącznie umowy terminowe. Z oczywistych względów należą do nich umowy na czas określony i na okres próbny.

 Prawo pracy a rozwiązanie umowy za porozumieniem stron

Prawo umożliwia stronom stosunku pracy rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. Co oznacza, że strony dochodzą do jakiegoś polubownego kompromisu dotyczącego rozwiązania stosunku pracy. Zatem taki tryb rozwiązania umowy o pracę wymaga obopólnej zgody pracownika i przedsiębiorcy oraz podpisania dokumentu rozwiązującego umowę o pracę przez każdą ze stron. Dokument ten ma potwierdzać zgodne oświadczenie woli stron, termin rozwiązania umowy o pracę oraz zasady zakończenia współpracy przez strony. Warto pamiętać, że strony stosunku pracy mogą rozwiązać go na każdym etapie jego trwania i bez względu na rodzaj umowy o pracę łączący strony.

Rozwiązanie umowy za porozumieniem stron z ciężarną pracownicą

A co z rozwiązaniem umowy za porozumieniem stron z ciężarną pracownicą? Wszystko zależy od tego, czy ciężarna była w ciąży w momencie podpisywania porozumienia rozwiązującego umowę, czy o tym wiedziała i czy w dalszym ciągu chce wypowiedzieć stosunek pracy. Zgodnie z prawem ciężarna podwładna może w pewnych okolicznościach cofnąć złożone oświadczenie woli o chęci rozwiązania umowy. Co skutkuje obowiązkiem przywrócenia jej na miejsce pracy. Dotyczy to jednak sytuacji, kiedy pracownica zawiera porozumienie stron będąc w ciąży, ale jeszcze nie jest tego świadoma.

Z kolei, jeśli podwładna podpisuje rozwiązanie umowy za porozumieniem stron będąc w ciąży i mając tego świadomość, nie może skutecznie cofnąć złożonego oświadczenia woli. Czyli nie wróci do pracy. Natomiast, gdy pracownica zawiera porozumienie stron rozwiązujące umowę nie będąc w ciąży i zachodzi w nią po rozwiązaniu umowy lub nawet w okresie wypowiedzenia – nie może cofnąć złożonego oświadczenia woli.

Rozwiązanie umowy przez agencję pracy

Przedsiębiorcy, którzy decydują się na outsourcing pracowniczy, nie muszą martwić się kwestiami dotyczącymi rozwiązania umów z podwładnymi. Robią to za nich pracownicy agencji pracy.

 

 

 

Praca tymczasowa a kodeks pracy

To, na jakiej podstawie może być zatrudniony pracownik tymczasowy, ściśle określają przepisy. Jaką w takim przypadku należy zawrzeć umowę? Co powinien zawierać taki dokument? Jaką pracę można powierzyć pracownikowi tymczasowemu, a których nie wolno mu wykonywać? Jakie prawa przysługują takiemu pracownikowi? Odpowiedzi na te pytania znajdziesz w artykule – praca tymczasowa a kodeks pracy.

To agencja pracy zatrudnia pracownika tymczasowego, ale powierzone zadania wykonuje on na rzecz pracodawcy użytkownika. Takiego pracownika najczęściej zatrudnia się na podstawie umowy o pracę na czas określony. Dużo rzadziej zawiera się z nim umowę cywilnoprawną.

Praca tymczasowa a kodeks pracy – co powinno znaleźć się w umowie

Umowa z pracownikiem tymczasowym powinna mieć formę pisemną. Jeśli nie doszło do zawarcia takiego typu dokumentu, pracownik musi otrzymać od agencji pracy potwierdzenie warunków umowy w formie pisemnej. Powinno się to stać nie później niż w drugim dniu wykonywania pracy tymczasowej.

Umowa między pracownikiem tymczasowym a agencją pracy tymczasowej powinna zawierać następujące elementy:

  • określenie stron umowy,
  • datę zawarcia umowy,
  • wskazanie pracodawcy użytkownika,
  • okres wykonywania pracy tymczasowej,
  • warunki zatrudnienia pracownika w okresie wykonywania pracy (rodzaj pracy, którą ma wykonywać pracownik tymczasowy, wymiar czasu pracy, miejsce wykonywania pracy, wynagrodzenie za pracę oraz termin i sposób wypłacania tego wynagrodzenia przez agencję pracy tymczasowej).

Należy pamiętać, że maksymalny czas wykonywania pracy tymczasowej na rzecz jednego pracodawcy użytkownika nie może przekraczać łącznie 18 miesięcy w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy.

Dopuszczalne rodzaje prac dla pracownika tymczasowego

  • Praca, jaką może wykonywać pracownik tymczasowy powinna mieć charakter sezonowy, okresowy lub doraźny.
  • Obowiązki, które są powierzane pracownikowi tymczasowemu nie mogą być możliwe do zrealizowania przez pracowników zatrudnionych u pracodawcy użytkownika.
  • Praca zlecona pracownikowi tymczasowemu powinna należeć do obowiązków nieobecnego pracownika.

Niedopuszczalne rodzaje prac dla pracownika tymczasowego

Przepis zawarty w art. 8 ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych określa ograniczenia w wykonywaniu pracy tymczasowej. W związku z tym ustalono niedopuszczalne rodzaje prac dla pracownika tymczasowego.

  • Praca szczególnie niebezpieczna (w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie art. 23715 Kodeksu pracy).
  • Obowiązki pracownika, który akurat uczestniczy w strajku.
  • Praca tego samego rodzaju, jaka była wykonywana przez pracownika, z którym został rozwiązany stosunek pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie ostatnich 3 miesięcy poprzedzających przewidywany termin rozpoczęcia wykonywania pracy tymczasowej przez pracownika tymczasowego, jeżeli taka praca miałaby być wykonywana w jakiejkolwiek jednostce organizacyjnej pracodawcy użytkownika położonej w gminie, na terenie której znajduje się lub znajdowała się jednostka organizacyjna, w której był zatrudniony zwolniony pracownik.
  • Zajęcie, które wymaga uzbrojenia pracownika ochrony w broń palną bojową lub przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej, których posiadanie wymaga uzyskania pozwolenia, o którym mowa w ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.

Praca tymczasowa a kodeks pracy – prawa pracownika tymczasowego

  • Urlop wypoczynkowy

Pracownikowi tymczasowemu przysługuje urlop wypoczynkowy. Wymiar tego urlopu to dwa dni za każdy miesiąc pozostawania w dyspozycji jednego pracodawcy użytkownika lub więcej niż jednego pracodawcy użytkownika. Tego rodzaju urlop pracownik uzyskuje w dni, które byłyby dla niego dniami pracy.

Jeśli pracownik tymczasowy nie wykorzysta przysługującego mu urlopu wypoczynkowego w okresie wykonywania pracy tymczasowej, wtedy agencja pracy tymczasowej musi wypłacić mu ekwiwalent pieniężny.

  • Ciąża

Przepis zawarty w Kodeksie pracy mówi o obowiązku przedłużenia umowy do dnia porodu. Jeśli pracownica tymczasowa jest zatrudniona na co najmniej 2-miesieczną umowę o pracę, wtedy jest objęta tym zapisem.

Do wspomnianego wyżej 2-miesięcznego okresu wlicza się również okres lub okresy skierowania do wykonywania pracy tymczasowej, przypadające w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy poprzedzających zawarcie umowy o pracę.

  • Rozwiązanie umowy tymczasowej

Sporządzając umowę o pracę, strony mają możliwość ujęcia klauzuli dotyczącej wcześniejszego rozwiązania umowy przez każdą ze stron. Może to nastąpić:

– za trzydniowym wypowiedzeniem, w przypadku umowy o pracę zawartej na okres nieprzekraczający 2 tygodni,

– za jednotygodniowym wypowiedzeniem, w przypadku umowy o pracę zawartej na okres dłuższy niż 2 tygodnie.

Outsourcing pracowników a kodeks pracy

Outsourcing pracowników a kodeks pracy to istotne kwestie, z którymi boryka się wielu przedsiębiorców chcących skorzystać z tej dość popularnej metody zatrudniania siły roboczej. Jest bardzo pomocnym oraz łatwym sposobem na znalezienie odpowiednich kandydatów na stanowiska. Potrafi również w znacznym stopniu optymalizować koszty danej firmy. Jednak przepisy praca tylko częściowo regulują ten typ współpracy. Niektóre jego aspekty funkcjonują jedynie w oparciu o zasadę swobody umów oraz orzecznictwo.

Przepisy kodeksu pracy przewidują rozwiązanie określane leasingiem pracowniczym. Zgodnie z art. 174 § 1 kodeksu pracy za zgodą pracownika, wyrażoną na piśmie, pracodawca może udzielić pracownikowi urlopu bezpłatnego. Podczas niego pracownik będzie wykonywał pracę u innego pracodawcy. Okres ustala się w zawartym w tej sprawie porozumieniu między pracodawcami.

Z kolei wynajem pracowników odnosi się do zatrudnienia pracowników za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej. Reguluje to ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Limituje ona czas zatrudnienia konkretnego pracownika czy zleceniobiorcy u danego pracodawcy użytkownika.

Outsourcing pracowników a kodeks pracy

W obliczu coraz bardziej popularnego „wynajmowania” siły roboczej w życie wszedł tzw. outsourcing pracowników. Jest to przejście zakładu pracy lub jego części na nowego pracodawcę, dokonane zgodnie z art. 231 kodeksu pracy. Tego typu rozwiązanie ma na celu dalsze korzystanie z pracy danego pracownika przez dotychczasowego pracodawcę. Ciężar związany z formalnym zatrudnieniem przeniesiony jest jednak na inny podmiot.

Umowy tego typu nie są jednak uregulowane prawnie, a wskazanie ich cech charakterystycznych opiera się na poglądach orzecznictwa i doktryny. Istota outsourcingu polega więc na wydzieleniu ze struktury organizacyjnej przedsiębiorstwa macierzystego określonych funkcji realizowanych przez to przedsiębiorstwo i przekazaniu ich do realizacji innym podmiotom gospodarczym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. akt I PK 21/15).

„Pierwotny” pracodawca może zdecydować się na dwa rozwiązania:

  • outsourcing w znaczeniu węższym, który dotyczy wewnętrznych potrzeb przedsiębiorcy (np. obsługa płacowa, obsługa kadrowa, obsługa działu BHP lub IT),
  • outsourcing w znaczeniu szerszym, który dotyczy właściwej działalności przedsiębiorcy, czyli usług, których adresatem są klienci przedsiębiorcy.

Najczęściej wybierany outsourcing pracowników to ten o węższym zakresie.

Cechy umowy outsourcingu

Rozróżnienie umowy outsourcingu jest możliwe na podstawie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. akt I PK 21/15. W tym wyroku Sąd wskazał na różnicę pomiędzy outsourcingiem pracowniczym, a zatrudnianiem pracowników własnych lub świadczeniem pracy przez pracowników tymczasowych.

Jak jest podstawowa cecha, która odróżnia outsourcing pracowniczy od pozostałych umów? Brak bezpośredniego i stałego podporządkowania (zarówno prawnego, jak i faktycznego) wykonawców w stosunku do podmiotu, u którego takie usługi lub praca są wykonywane. W tego typu umowie konieczne jest zawarcie jednoznacznych postanowień. Musi z nich wynikać, że brak jest podporządkowania pomiędzy pracownikami firmy zewnętrznej a przedsiębiorcą. W dokumencie powinny się znaleźć wyraźnie doprecyzowane kwestie dotyczące tego, że nadzór oraz kierownictwo nad pracownikami firmy zewnętrznej sprawuje firma zewnętrzna. Należy również jasno ustalić, że firma zewnętrzna ponosi odpowiedzialność za efekt swoich działań.

Przedsiębiorca nie powinien mieć uprawnień do wydawania konkretnych instrukcji dotyczących sposobu wykonywania poszczególnych zadań. Tym powinna się zajmować bowiem wyłącznie firma zewnętrzna.

Istotną kwestią jest także to, że umowa outsourcingu może wymuszać na przedsiębiorcy udostępnienie firmie zewnętrznej informacji o charakterze poufnym. Dlatego też należy pamiętać, aby w dokumencie zawrzeć postanowienie dotyczące zobowiązania firmy zewnętrznej do zachowania poufności.

Podczas konstruowania umowy outsourcingu należy pamiętać również o nowelizacji z dnia 13 czerwca 2017 roku ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, która przez dodanie art. 38a w razie sporu dotyczącego ustalania płatnika składek (rzeczywistego pracodawcy) wprowadziła możliwość wydawania przez ZUS rozstrzygającej decyzji administracyjnej. Kompetencje do rozwiązywania tego typu sporów posiadały do tej pory jedynie sądy. Przyjmijmy, że nowy pracodawca zatrudniający formalnie pracowników zacznie mieć kłopoty z regulowaniem zobowiązań publicznoprawnych. Wtedy organy dochodzące tych należności będą miały możliwość uzyskania zaległych składek od pracodawcy korzystającego z pracy „wynajmowanych” pracowników.

Należy ściśle przestrzegać zasad współpracy prowadzonej na podstawie umowy outsourcingu. W przeciwnym bowiem razie istnieje możliwość oskarżenia stron o to, że umowa ta ma charakter pozorny. Podejrzenie może być takie, że została zawarta jedynie w celu obejścia przepisów o zatrudnieniu pracowników tymczasowych. Wiąże się to z szeregiem niekorzystnych konsekwencji.